liman Şiiri - Hamit Durmaz

Dalgalı bir limanmış sığındığım
Fırtınaların, lodosların eksik olmadığı
Her dalga vurusunda yıpranır ruhum, bendenim
Hayat zehir zemberek ten ibaret sanki
Yaşama isteğimi köreltti
Acı veriyordu aldığım her nefes
Bıkkınlık geliyordu her şeyden
Bitiyordum

Demir almak istedim kaç kez
Kaç kez kopardım halatı
Sakin, engin denizlere yol almak için
Özgürlük sarhoşu olmak için
Mutlu olabilmek için
En büyük sebebim çileden kaçıştı
Hayatın var olduğunu anlamak için
Hayata yeniden tutunmak için
Kaç kez kopardım halatı kaç kez

Her kopuk kör düğüm oldu
Kör düğüm vuruldu umutlarıma boğum boğum
Yalancı durulmalardı bunlar, kandım
Biliyordum
Biliyordum yeni fırtınaların sessizliğiydi bu
Yine acılar, yine çileler vardı çekilecek
Çaresizliğimden, kendimden nefret ettim

Sustum, küstüm
Küskünlüğüm kimseye değildi aslında
Kadere, alın yazıma, çaresizliğe küstüm
Kimse anlamadı bunu
Beni hiç kimse anlamadı
Sustum, hep sustum

Bir gün, bir gün mutlaka yol alacağım
Kaçıp gideceğim fırtınalı bir gecede
Karanlığın içinde kaybedeceğim izimi
Karanlığın sonunda gün doğacak elbet
İçime sindireceğim aydınlığı, gün ışığını hayat veren
Mehtabın muhteşemliğiyle kendimden geçeceğim
Yeni bir gün, yeni bir umut, yeni bir hayat olacak
Masmavi, durgun bir liman bulacağım
Demir atacağım en dibine kadar
Huzuru, mutluluğu yaşayacağım bir liman
Bulacağım, mutlaka vardır bir yerlerde
Vardır elbet, vardır
Yoksa dinamitleyip orta yerinden
Batıracağım bu gemiyi..