umuttu adı aşkın habersizce girdabında boğulmanın
git-gel lere uğranmış akıp gidendi zaman içinden çıkılmadan
kimsesiz kalmışlık değildi içte hafiften sancısı duyulan
kaybolmuşluğunda savrulan ruhun zehriydi duman duman
uçan kanatsız kuşuydu gönlün dermansızlığına aldırmadan
kim acıdı da bıraktı çimlensin iki lokma kapısı önüne
ya da sokak taşına bırakılan kahırlardı içinden seçilmişliğinde
Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
