Leyl Şiiri - Burhan Kırıcı

İnsan bir yerde kalırsa kalır...
Hep kalır. Kurtulamaz... Ne kadar didinse de...
Ne kadar sol yanın sızlasa da etrafın sınır duvarları ile
örülü
Kezzap yarasıdır yüreğin gönül ise bir avize kırığı...
Sabaha kadar kalbin kazınır kalbinde yayılır güneş yanığı
Sessizliğe gömülür yüzün sessiz bir gecede ölür hülyaların
Hayal leyal yolcusudur gölgesinde
Gecenin nemli nefesi dokunur yanaklarına
Uyur gölgesinde sesin suskunluğu
Işıklar söner zamanın zeytin gözlerinde
Ayın kapris dönümü doğar kirpik perçeminde
Vuslat kabuk bağlamaz mültecidir gönül
Düşündüğün kadar hiç kimse düşünmez ilkbaharı
Kan çekilir damarlarından zamanın upuzun deminde
Dağılır düşüncelerin, dağılır; tespih gibi
Paranoya bir titreşimdir dudakların,
Nar rengi ve nar kokusu misali
Ne gece biter ne de ay kapatır fenerini
Bu uzun gecede bilemezsin...
Sonbaharda yaprakların boynu neden bükük
Neden rüzgâr savurur her sarı rengi
soğuk bir sonbahar günü
Uyku gözlerimden sırra kadem basmıştır
Söyleyecek bir şeyim yok
Bil ki bütün kelimeler göç etmiştir dudaklarımdan
Yüreğime düşen kekremsi bir buluttur ardından