Kuyu Gazeli Şiiri - İlyas Memiş

İçerken yaylalardan akan tertemiz suyu,
En gür kaynağı oldu artık kentlerin kuyu.

Kurudu damarları asırlık çeşmelerin,
Klorlu musluklara mahkûm ettik kamuyu.

Kirlettik kaynakların hepsini birer birer,
İçtik su niyetiyle göllerdeki tortuyu.

Şebekeler döşendi, yıkıldı abideler,
Unuttuk su başında kovasıyla komşuyu.

Bağladık her haneye gaflet borularını,
İçirdik çocuklara depolarla kuşkuyu.

Çıkardık sırtımızdan gömleğini Yusuf’un,
Aydınlık zindanlara tercih ettik korkuyu.

Kaybettik hayalleri bulanık nehirlerde,
Aradık yosun tutmuş barajlarda muştuyu.

En vahşi aygıtlarla deştik bağrını yerin,
Bozduk tabiattaki o muazzam dokuyu.

Nerde o vadilerin bağrından akan sular,
Bir küçücük pınarı sulardı bir orduyu.

Biz ki o derelerin köpüklü sularında,
Yıkardık her baharda kirlendikçe duyguyu.

Nerde kutlu çeşmeler, nerde berrak pınarlar?
Ne zaman bulacağız o lezzet, o coşkuyu?

Ocak 2014