Kuyu Şiiri - Sibel Orcan

Gönül kahpe, akıl şeytan olunca
Vicdanlara od taşırmış karınca
Işık anlatılmaz âmâ devirde
Her söz yarım kalır eğri fikirde

Kurudu mevsimler boranda, karda
Artık çiçek açmaz oldu baharda
Geceler, gündüze galip gelince
Ay sırtını döner şafak gülünce

Saklambaç oynarken bizim adalet
Kuytularda "sobe!" dedi dalâlet
Dürüstlük delilik, dostluk pespaye
Çıkar üzerine yürekte gaye

Yalan yuva yaptı çorak ağızda
Vaatler kokuştu çürük ağızda
Bütçede büyüyen kara deliği
Dikmeye yetmedi sabır ipliği

Söz teknesi, sözde kusur yoğurdu
Her özür, yüzlerce özür doğurdu
Mazlum ezilirken her hadisede
Zulüm alkış alır yüksek kürsüde

Dört koldan sarınca fosil adamlar
Maziye karıştı asil adamlar
Ayna kırık, suret bulanık şimdi
Hakkın kuyusuna taş atan kimdi?