İnsan Ve Kusur Şiiri - Kemal Karapıçak 2

İNSAN VE KUSUR

Yazık,insan görmez kendi kusurunu.
Örtmek için üstünü, bin bir numara.
Sayar döker başkasının küsurunu.
Herkes okusun diye asar duvara.

Çukur açan,gün gelir düşer çukura.
Yorma kendini,yorgan ol her kusura.
Kusura gece olan kavuşur nûra.
Huzur bul varmadan mahşeri huzura.

Gel,başın daha fazla düşmeden dara.
Bak bakalım yolun sonu nere vara.
İnsan yara deşmemeli ; yara sara.
Tövbe et Rabb'ine yalvara yalvara.

Kemal Karapıçak-İZMİR