Kuşlar ve İnsanlar Şiiri - Ozan Yaren

Tıpkı penguenler gibi
ayaklarımızın üzerinde
büyütüyoruz yavrularımızı.
Serçeler gibi ürküp kaçıyor
geride bıraktık sanıyoruz korkularımızı.
Kırlangıçlar gibi
konağımız gagamızda,
aç kalmamak için terkediyoruz topraklarımızı.
Baykuşların gece beslenmesi gibi
gecelerde köreltiyoruz
cinsel açlıklarımızı.
Utanılacak durumlarda
deve kuşu gibi saklıyoruz kafamızı.
Çaresizliklerde
hindi gibi düşünüyor,
telaşlanınca tavuklar gibi
tehlikenin önünde koşuyor
acil servislerde sarıyoruz yaralarımızı.
Evlenme vaatlerinde
kartallar gibi yükseklerden uçuyor
evlenip zorlanınca
guguk kuşu gibi
başkalarının yuvasına bırakmaya çalışıyoruz sorunlarımızı.
Papağan gibi tekrarlıyoruz
kötü alışkanlıklarımızı,
düzeltmiyoruz huylarımızı.
Canımız yanınca
martı gibi ciyaklıyor,
içince bülbül oluyoruz.

Atalarımız ölünce
akbabalar gibi paylaşıyoruz miraslarımızı.
Namus denince şahin oluyor,
tehlikede olunca
sinek kuşu kadar hızlı
çırpıyoruz bacaklarımızı.
Yalakalık yapmak isteyince
boynumuzu flamingo kadar yerlere eğiyor
gücümüzün yettiğine horoz gibi dikleniyoruz.
Yaşamın dönüm noktalarında
güvercinler gibi,
kendimize atıyoruz taklalarımızı.
Kargalar gibi uzun yaşamaya çalışıyor,
kanarya gibi sesimizle yarışıyor,
leylek gibi
bir ömür sürdürüyoruz laklaklarımızı.
Kuşlar üremek için yapıyor
biz de paçamızı kurtarmak için yapıyoruz yumurtalarımızı.
Bazen hobi
bazen de yemek için kuş besliyoruz
kuşlar mı bize
biz mi onlara benziyoruz?