Küskünlük Şiiri - Yusuf Aksoy

Eskiden gülerdik birlikte eğlenirdik vakit geçtikçe
Şimdi ne vakit geçer oldu ne de ben gülmeyi hatırlar
Sana bakamıyorum adını dahi dilimden geçiremiyorum
Küskünlük ah küskünlük bizi birbirimizden eden kelime.

Sen inan sensizliği bilmiyorsun bilseydin küsmezdin
Bilseydin beni yalnız koyup bir başına gitmezdin
Sensiz bir anlam ifade etmeyeceğimi görüp bilirdin
Bense senin beni daha iyi tanıdığını zannedeceğini bilirdim.

Öyle de oldu zaten kendince sensiz daha mutlu gördün
Bu yüzdendi çekip gidişin sebep beni daha mutlu görmek
Nasıl inandırabilmiştin kendini buna? Sorarım.
Sen kanatları olmadan uçabilen mutlu bir kuş mu gördün?

Bence de görmen imkânsız, işte sensiz mutlu olmakta böyle
Nedir bu inadın sebebi ya da bu nefretin nedeni? Söyle!
Eğer ben isem mutluluğunu istediğin son ver bu küskünlüğe
Kalk hadi dönelim o mutlu umutlu güzel günlerimize