Küs Şiiri - Ayşe Uçar

yaktım gecenin kandillerini
sustu karanlığın şakrak dilli kuşları
gölgeydim sığındım duvarların
dökük yüzlerine

sabah oldu uyandım
koştum serseri rüzgârların peşinden
az gittim uz gittim yoruldum
sonunda sıcaktan pörsümüş
rüzgârların göbeğine
mitil attım

kireç tadında bir gündü
ve sıcaktı
sandal ağaçlarıysa yorgun bezirgân
üç beş serçenin oyuncağı olmuş
birkaç damlalık göletler
etrafta
sararan az yeşilli
kuru otlar

yorgunluktan
seğirten bacaklarım dinlenmiş
demini almışken atladım rüzgârların ılık koynundan
tavlanmış toprağa

çıplak ayaklarla yürüdüm
arkam dikenli bayır önüm traverten cenneti
sağıma baktım soluma baktım -hu çektim
karıncaların düğün yolu izinden
serçelerin zıp zıp tıpırtısından
ve
yalnızlığımdan
başka kimsecikler
yoktu

yüzümü çevirdim ahkam kesen dünyaya- küstüm
sol yanımda morarmış kalbime baktım - acıdım
hüznü kuşanan yaslı gözlerime baktım- ağladım

-küstüm
-acıdım
-ağladım

çelimsiz ahir ömrümden başka neyim vardı
sonra hislerimi bir torbaya koyup
ağzını sıkıca bağladım

anladım
tıp oynamaktan başka lüksüm yoktu
küstüm yâr
küstürdün yâr beni bana

...........

1908202502:09