Kurutulmuş Güller Şiiri - Gülay Özdemir

Gülüm,
dediğiniz yürekleri kurutmayın artık,
bırakın nefes alsınlar,
bir damla sevgi görsünler.

Bir zamanlar defter aralarında
saklanan güller vardı;
solsa da hatırasıyla yaşardı,
bir kokusu kalırdı sayfalarda.

Şimdi ise yürekler,
birer yaprak gibi kırılgan,
yıkılıp dökülüyor,
gözyaşında değil,
aldatışın sert rüzgârında kuruyor.

Çünkü sevgiler gerçek değil artık,
oyuncak gibi alınır bırakılır,
sözler boş bir yankı gibi
duvarda kaybolur.

Ve işte bu yüzden güller de
solgun kalıyor,
renksiz,
sessiz,
tıpkı sahte yürekler gibi.

Seviyor sandığımız,
ama yanıldığımız insanlar vardı;
gözlerindeki ışık bile
ödünç alınmış bir ışıktı.

Her şeyi yalan olmuşla,
kurumuş yüreklerde yok oldular.
Geride kalan,
bir avuç toz,
birkaç solgun yaprak
ve hiç büyümeyen bir hüzün oldu.

07.10.2020