Kurutulan Bir Gül Şiiri - Arda İnal

Daha seni tanımadan
Düşlerimin hanımı,
Bir gül kuruttum sana
Masum, hüzünlü, bükük boyunlu
Kararmış tüm yaprakları
Dokunsan ağlayacak
Sanıyor artık kimse onun
Dikenine katlanmayacak...

Var oluşunun sonu gelirken
Belli, ölümünden korkuyor
Masanın üstünde,mum ışığında
Ben yazdıkça gölgesi titriyor
Solmuş, kitap aralarında
Sanki susuz kalmak değil
Unutulmak karartmış onu
Soldukça yitirmiş güzelliğini
Güzelliği yittikçe bükmüş boynunu
Masanın üstünde, mum ışığında
Ben yazdıkça gölgesi titriyor
Solmuş, kitap aralarında...

Yırtılan heybesindeki tek azık
Hâtırâlarıymış artık
Sıkıca tutunurmuş ona
Hayata tutunurcasına,
Azığını da açıvereyim
Bir gülün şiirini anlatmış iken,
Başı dik bir gonca imiş eskiden
Yırtıcı, mağrur, kökü kudretli,
Güzelliğiyle de yiğit öldüren
Başı dik bir gonca imiş eskiden
Ta ki biri gelip koparıncaya,
Onu bir kitaba mahpus kılarak
Saklayıncaya dek, sana ithafen...

(yılın en uzun gecesi, gece vakti)