Kurumuş yaralarımın kabuklarını ve
kırılmış yüreğimin acılarını taşıyorum içimde
hiç bir yere çıkmayan sokaklarda
kaybolmuşluğumu yaşıyorum
ordan oraya savrulup atılmış yüreğimle
şu koskaca yalnızlıklar şehrinde
içimde hapsolduğum
Âlâyiş-i dünyâdan el çekmege niyyet var
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
Devamını Oku
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta