Kuruluş Savaşında Şehit Olan Kayseri Lis ...

KURTULUŞ SAVAŞI’NDA ŞEHİT OLAN
KAYSERİ LİSESİ ÖĞRENCİLERİN RUHU ŞAD OLSUN
Sen ey hırçın Karadeniz, coşkun Sakarya
Anlat geçmişindeki savaşlar var ya
İşgale gelmişti Fransız, Palikarya
Ne işi vardı burada İngiliz, Fransız’ın
Davetsizce gelmişler, anlamadık ansızın.
Yıl bin dokuz yüz yirmi bir
Gördük KIYAMET nedir …
Çelik zırha bürünmüş düşmanımın güçleri
Ölüm kusar her anı Avrupa’nın piçleri.
Karşımda yedi düvel, yalnız başıma bendim
Mermiler göz açtırmaz siperden seyrederdim.
Gülleler düşer yere, kan kusardı topraklar
Havada uçuşurken baş, kol, gövde, bacaklar…
“Allah Allah!” nidası, karışır tekbirlere
Korku veren bu sesti, karşıda kâfirlere.
Neydi bizim suçumuz? Barışsever millettik
Okuyun tarihleri, mazluma yardım ettik.
Çekilmezdi kılıçlar, saldırmazsa bir düşman
Kınına geri girer düşman dilese “aman!”
Acırdık tüm canlara, merhametimiz boldu
İnancımız Allah’a, yolumuz kutlu yoldu.
“Ana” derdik vatana, en kutsal varlığımız
Anamız ağlıyorken, güler mi bayrağımız!..
Çiğnetmem namusumu, indirtmem bayrağımı
Ucunda ölüm olsa, korurum toprağımı.
Daha körpe bedendik, lise son sınıftaydık
Vatana düşman girmiş, seyredip durur muyduk!
Haykırdık Kayseri’den: “Geliyoruz dayanın!
Ciğerini delerim anama göz koyanın…”
Silah nedir bilmezdik, hiç görmemiştik savaş
Uğurlanırken gördüm, her gözden akan kan-yaş.
Biliyorduk dönüş yok, bir daha göremeyiz
Hoşça kalın canlarım, artık biz dönemeyiz…
Bindik kara trene, götürdü yavaş yavaş.
Ankara’nın başında ilk durak oldu Kayaş.
Karadeniz köpürmüş, kan akıtır Sakarya,
Çelik zırla geliyor, karşıdan Palikarya
Ya ölürüz bu yolda, ya kovarız düşmanı
Bedeli ne de olsa, savunuruz vatanı.
Uzun sürdü çatışma, toprağa düştü canlar
Yaşadık Kıyamet’i, anlatılmaz o anlar.
Vücutlar paramparça, kopan kollar, bacaklar…
Gökten inen melekler, şehitleri kucaklar.
Götürüp teslim eder Resul’ün kucağına
Güle güle gidiyor, Cennet’te bucağına.
O yüce mertebeye çıkanlar çok mutluydu
Din, vatan, bayrak aşkı… davamız kutluydu.
Biz gördük yukarıdan ordumuz muzafferdi,
Yirmi iki gün-gece kazanılan zaferdi…
Altmış iki o candan kalmadı hiç birimiz
Düşmana korku salar hem ölümüz, dirimiz…
Okul bahçesinde dikilmiş heykelimiz
Altmış iki kişiden kaç tanedir bellimiz?
Birkaç tanedir Ahmet, Mustafa, Mehmet, Halil
Elli ikisi bilinmiyor, bir de Celal, İsmail…
Canımızı yersiniz, kanımızı içtiniz
Böyle mi teslim ettik, vatana ne ettiniz?
Ahmet KARAASLAN