Kurtuluş Ummak Şiiri - Mehmet Tekmen

Sürüp giden hayatım,durdu birden ansızın.
Hışmına mı uğradım,bilmeden insafsızın.
Bir uğultu kafamda,sanki yer gök sarsıldı.
Değişmeyen o ferman,boynumuza asıldı.

Yok kurtuşluş akibet,mizana doğru gider.
Kavuşunca menzile,sukûna erer biter.
Uzun yol belki ama,sonu hayr olur mutlak.
Her şey O'na bağlıdır,son da O'nun muhakkak..

Devreder herbir varlık,tek nokta etrafında.
Herkes kendi başına,bulunduğu safında.
Dualar ayrı ayrı,yükseltilir makama.
Takılır yüce karar,hemencecik yakama.

Ayak sesleri gelir,uzağın ötesinden.
Duyulur sade bir ses,yalnızca nefesinden.
Görüntü yok zihinde,sis perdesi altında.
Zor görünen hesap var,Yaradan'ın katında.

Adım adım gidilir,yol ayrımı başına.
Ne yapacaksın bilmem,yalnız kendi başına.
Şimdiden hazır bulun,gelecek umuruna.
Ebediliği yakma,fani hayat uğruna.

Semada yankıları,söylediğin sözlerin.
Ne hallere şahittir,garip bakan gözlerin.
Daha dün dediklerin,asırlar önce olmuş.
Bak bahçede güllerin,hemen sararıp solmuş..

Kinle nefret ne için,hayatın zehirleri.
Temizler mi diyorsun,Cennetin nehirleri.
Binbir türlü düşünce,kafamda yumak yumak.
En belirgini şu an,yalnız kurtuluş ummak.