Kürşat Uçar Şiirleri - Şair Kürşat Uçar

gök,

kuşağını saçlarına bağlar
tüm yıldızlar
gözlerinde kayardı
olmayacak dileklere...

bir
ilkokul
bahçesiydim
ve sadece senin adında
teneffüse çıkıyordu
içimdeki

varlığın yok odama sinenler arasında
yokluğun var bizzat
tarihsiz
tarifsiz ve
gözlerimin önünde hasretin
el pençe divan.

ölüm astım tebessümlere sıralı dağlara
gülmek bilmeyen yüzleriniz vardı
çocuktunuz
istemediniz yarın olsun
yarındınız...
teneşir kokulu önlüklerim vardı

yatağımda bulundu
ilk sevdiğim kadının
son yaşları...
daha ne ister ki insan
ölesiye ıslanan bir kaldırımda
ölesiye sevilmek gibi ölen

...gözleri düşüyor,sessiz ve yorgun...
___'parmak uçlarında yürümektir aşk.' dedim. ' öğrenemedim' dedi.güneşli bir güne uyanmak acıtır mıydı insanı.yüz hatlarını daha da belirgin kılan,onca kırıklık,gidenlerin bıraktığı çizgiler ve bir çocukluğu özlemek.
___yansımasında yalan vardı.bu ışık süzmesinden sıyrılamayan 'varlık'; yokluğun belirtisiydi...'varlık' yalanın ta kendisiydi.sustum, dökülmüştüm saçlarımdan.tanımadığım yollardan geçerim gece yarıları...
___'ama en çok kendimden geçtim' dedi
___haklısın.bir şerit en çok ikimizi ayırıyor bu yolda.bakamadım.uykusuzluk baş ağrısı yapıyor, ağrılar acılar beni senden soğutuyor.hem senden gökyüzünde de var.ve gitmek; insanlık için büyük adımlar gerektiriyor.
___'tüm bu suçların failisin,gözlerimin içine bak.'

hiçbir öğenin cümleye ait olmadığı kalem
hapsolunan buzdağının görünen kısmında
görünmeyen yüklem

anlamlarım kelimesiz

penceremden sokakları izliyorum,sokak lambalarıyla aydınlanan.buğu pencerede değil parmaklarımın ucunda,değdiği yere akılalmaz harfler bırakıyor üstelik.bazen aydınlanmıyor bu yazılar,bir cümleyle gözlerimizi alacak bir aydınlığa yol açması beklenen bu havalar
bir türlü düzelmiyor bu aralar.
ara sıra nerden geldiği belli olmayan umutlar düşüyor saçlarıma.en olmaz dolanlara güveniyor insan,
beklememesi gerektiği halde bir mucize bekliyor.
saatlerce.günlerce...bazen senelere bölünüyor bu saliseler,bu asırlar an sürüyor.
yüzün düşüyor hüzünbaz zeminlere,bu ayak sesleri bu gölgeler

soğudu yolboyu
uzadı dalga
takvimler mevsim yalanına kanmış
adı bahar
ilk ya da son
bitmeye hazır herhangi bir hayat için

dişlerinin arasından söktüğüm harflerin
külleriyle sarardı gece
nikotin aromalı düşlere uyuduk dumanaltı
kocaman bir kadına inandık yedi kez
ve kırmızı başlıklıydı...