Kursakta raks Şiiri - Semih Çar

gözlerim gıcırdıyor anne
boğazımda tamiri mümkün olmayan salıncak
çocuklar oynamıyor
kabirlerin enflasyonu durmadan artıyor
yaşamanın talebi kaybolan
çocukluğum gibi
bir yağmura bile konu olmuyor artık

gözyaşımın çekilen suyu
hep karıncalardan anne
onlar ölmese
ya da aklım kalbini kenara bıraksa
rahatlayacağım belki
fakat kirpiğim
başkasının eskisini giydiğim
elbiseli günü getirince
maziden aynaya bakıyorum
yüzümü bulamıyorum
kalemimin bitmesine üzüldüğüm
o günleri sessizliğime düğünlüyorum
çünkü düğünlerim
hep kederlerimle evlenişimden

yutkunmaktan kurduğum taşlı köyü
n’olur görme anne
bana o köyü kurduran
gardrobuma da kırgınım
içine attığından kurtulmak için
canımı saydığını gördüm askılarında
penceremden başka
gidecek serçelerim bile yok üstelik
ağırlığı öğrenmek için
kendime yüklenmişim zaten
yine de şikayetim yalnız kendimdendir
kursağım kedere kaşık çalmayı seviyorsa
bana üflemek yakışmaz