Kürd sevdası Şiiri - Mertkan Özel

Adı Zelal'di,
Gözleri Fırat gibi akar,
Yüzünde yüzyıllık yorgunluk
Ama gülüşü bahar kokar.

Dağın eteklerinde doğmuş,
Türkçeyi zor konuşurdu.
Ben o zamanlar askerdim,
Oysa o köyde ekmek yoğururdu.

Bir gün su getirdi çeşmeden,
Eli ayağı toprak içinde,
Ama o gün
Dünyanın en güzel kızını gördüm
Çarşafının gölgesinde.

“Adın ne?” dedim usulca.
“Zelal” dedi,
O an içimden bir dize koptu:
"Zulüm ne bilmez bu sevda."

Biz konuşmadık çok,
Çünkü konuşmak bile suçtu.
Ama her akşam
Okluklar susunca,
Gözlerimiz konuşurdu.

Ben İstanbul’a döndüm sonra,
O kaldı o köyde.
Mektup yazdım, ulaşmadı;
Telefon çaldı, açamadı.
Ve zaman bize küstü be kardeş.

Yıllar geçti.
Bir gün bir haber geldi:
“Zelal bir Kürt gencine verilmiş,
Ama gözleri hâlâ seni ararmış.”
Ben oturup ağladım,
Hem kendi halime,
Hem bu devrilen dağlara.

Şimdi bir türkü var dilimde:
Ne Türkçe tam, ne Kürtçe.
Ama içinde
Dağ var, acı var,
Ve en çok da Zelal var…