Kurban Şiiri - Özlem Dönmez

Sen —
Varlığın ağırlığını taşımayan bir yokluk gibisin.
Aramızda büyüyen o sonsuz uçurum,
Birbirimize varamayacağımızı haykırırken,
Ben her adımda seni
Daha çok özlüyorum.
Öyle bir özlem ki bu…
Zaman bile onu silmeye yanaşmıyor.
Bir yara,
Bir iz,
Bir fısıltı...
Adı konulamayan bir eksiklik bırakıyorsun içimde.
Dokunsam sana —
Ellerim, senin gerçeğine dayanabilir mi?
Ya teninin sıcaklığı,
Bende düşlediğim soğuğu eritirse?
Ya hayalin…
Gölgesine sarıldığım o kutsal boşluğu kırarsa?
Bilir misin...
Kavuşmak bazen bitmekten daha korkutucudur.
Çünkü kavuşmak,
Bir ihtimali öldürmektir.
Ben seni hep orada —
Ulaşılamaz bir sınırda sevdim.
Yalnızlığımı seninle konuşarak kutsadım,
Ve suskunluğumda
Senin sesini duydum.
Ama ya gelirsen?
Ya bütün o düş,
Gerçekliğin keskinliğinde paramparça olursa?
Ve ya o gerçeklik,
Beni senden daha uzağa fırlatırsa?
Bir insan, kendi kendini sana kurban etmeyi seçer mi?
Ben seçtim.
Bütün korkularımla,
Bütün kaygılarımla…
Sana vardığımda beni yok edecek olsan da,
O yolun sonunu görmek için kendimi adadım.
Çünkü seni istemek,
Yoklukla barışmaktı.
Seni beklemek,
Her nefeste ölüp
Yeniden doğmaktı.
Ama sana kavuşmak…
O başka bir ateş.
O, içimde yıllardır taşıdığım
Bütün dünyayı yakacak.
Ve ben,
Bütün bu yanışa razıyım.
Razıyım çünkü…
Seni istemek,
Benim kendimi var etme biçimimdi.
Gel.
Her ne olursa olsun gel.
Beni tamamlayacak olsan da,
Beni tüketecek olsan da —
Gel.
Bütün yolların sonunda
Yalnızca yokluğun kaldıysa bile,
Ben seni her halinle sevmeye hazırım.
Razıyım.
Çünkü kavuşmak…
Korkunun sınırında
Bir adım ileri atabilmektir.
Ve ben o adımı,
Bütün dünyamı bırakma pahasına attım.