Kün Fe Yekün Şiiri - Deniz Gece Mavisi

Ben de çocuğum
Benim de oynamak,
İp atlamak,
Uçurtma uçurmak hakkım.
Neden gözlerim yaşlı,
Neden yüreğim yaralı?
Neden çocukluğumu yaşayamıyorum, neden?

Siz hiç bir tenekenin içindeki suyla yıkandınız mı?
Aç kaldığınız günlerde su içerek midenizi doldurdunuz mu?
Bir yatağın hasretiyle soğuk taşlara sarıldınız mı?
Bakmayın, yüzüm kirlidir benim,
Ama yüreğim tertemiz;
Çoğunun vicdanından bile temiz.

Akça pakça bir çocuk değilim, biliyorum.
Kader be abla…
Benim de olaydı bir babam, bir anam, böyle mi olurdum?
En lüks eğlencem çöpten bulduğum oyuncaklar.
Kiminin gözü yok, kiminin kolu.
Arabalar desen, hep tekeri kırık.
Anlayacağın abla, zenginin malı bizim çenemizi yoruyor.

Hani Sadri Alışık diyordu ya:
“Hayat herkese adil değil.”
Sokak çocuğu olmayı ben istemedim ki.
İğrenme abla, kaçma benden.
Var mı varlığının bir garantisi?
Belki de bir sabah sen de sokakta bulursun kendini.
Yaşanmadı mı? Bak insanlara, ne evleri var, ne yurtları.
Bir gecede, bir çığlıkta bitti her şey… bitti.

Kızma abla bana, benim ne suçum var?
Başımdaki çatı yıkılmışsa,
Enkazın altında kalmışsa umut,
Benim ne suçum var?
Biliyor musun abla,
Bazı geceler rüyamda kaz tüyü yataklar görüyorum.
Sahi, hiç mi acımıyorsunuz o kazların tüylerini canlı canlı yolarken?
Ben kıyamam be abla, hâlâ vicdanım var benim.

Koy abla, o paranı cüzdanına koy.
Senin paran yetmez bana mutluluğu almaya.
Benim mutluluğum ne parada, ne pırlantada.
Karnım toksa ve yatacak sıcak bir yer bulmuşsam yeter bana.
Biz fakiriz be abla,
Bizim hayallerimiz de fakir.

İnsan yemediği yemeğin tadını bilmez ki.
Ben hiç mutlu olmadım ki.
Hep sizin eskilerinizi giydim.
Bozup çöpe attığınız yiyecekleri yedim.
Bak, ayakkabım da kırk yama.
Onu da ayakkabıcı Rasim Amca’dan öğrendim.
Kalem tutmayan el, iğne tutar mı abla?
Neyse abla, bana müsaade.
Daha çok çöp var bakılacak.
Açım be abla…
Bir gün hasta olup yatsam, açım.

Geçen bir köpek yavrusu buldum.
O da ben gibi garip be abla.
Ekmeğimi ona da böldüm.
Çöpte kocaman bir kitap bulmuştum.
Ahmet öpüp başına koydu.
Okudum be abla, çat pat, kırık Türkçemle.
“Komşun açken sen tok yatamazsın.” yazıyordu.
Biz açız be abla, siz nasıl yatabiliyorsunuz?

Sen hiç soğuktan moraran el,
Kızaran burun
Ve hep nemli göz gördün mü?
Ayağımıza batan çivileri saymıyorum bile.
Tutma abla beni lafa,
Ben sokak çocuğuyum; görmesinler yanımda.
Git abla, git…
Keser döner, sap döner, ama bu düzen böyle gitmez abla…
Gitmez.
Unutma, sokak çocuklarının da Allah’ı var.
Ahmet anlattı, o bizi görür, duyar ve hep yanımızda olurmuş.
Uçan kuşlara bile rızık veren Allah
Bizi mi unutacak?
Siz unutsanız da Rabbim unutmaz abla, unutmaz.
"kün fe yekün" Ol der ve olur.
19.06.2025 11:19