Papatyanın Son Yaprağı Şiiri - Özgen Öz

Papatyanın Son Yaprağı

İzmir’in dağları kadar çiçeklidir benim sevdam,
Her yanından kokusu taşar, rengi taşar,
Bir körfez sabahı gibi masmavi,
Bir Kordon akşamı gibi ışıklı…
Oysa sen,
Bir papatyanın son yaprağına sarılmışsın,
Bir kumarbaz gibi şansını ararsın
O küçücük yapraklarda.

“Seviyor mu, sevmiyor mu?”
diyerek,
Elinde incecik bir kaderi koparırsın.

Oysa sevsede,
Sevmesede,
Sonunda o papatyayı atarsın…
Gözlerinin önünden düşen beyaz yapraklar gibi
Sevdamı da yere savurursun.

Benim yüreğimde ise
Hiç solmayan bir bahar var,
Hiç bitmeyen bir gül kokusu,
Ve Ege’nin serin rüzgârına karışan
Özlemlerim var.

Sen kumara benzer sevdalarda ararsın kendini,
Ben ise her sabah
Gözlerinin şarkısını söylerim
Martılara, dalgalara…
Kordon’da yürüyen kalabalıklara gizlerim
Sensizliğimin ağırlığını.

Bilmezsin;
Benim için aşk,
Bir papatya falının oyunu değil,
Bir dağın yamacında açan inatçı bir çiçektir.
Rüzgâra karşı direnir,
Yağmura karşı eğilir,
Ama kökünden kopmaz…

Senin ellerinde,
Bir yaprak daha düşerken yere
Benim yüreğimden bir gece daha eksiliyor.
Ama yine de,
O son yaprağı koparırken,
Belki bir gün seçeceğin o “seviyor” fısıltısına
Umudumu bağlarım.

İzmir’in dağları kadar çiçeklidir benim sevdam,
Senin elindeki papatya ise
Bir çocuk oyunu kadar kırılgan,
Bir yaz rüzgârı kadar geçici…

Yine de,
Kopardığın her yaprağın ardında
Benim adım kalır,
Benim sızım kalır…
Çünkü ben,
Sevmeyi bir fal oyunu bilmedim hiç,
Sevmeyi;
Göğe bakar gibi,
Denize dalar gibi,
Yüreğimin en derin yerinden bildim.

Ve bil ki sevgilim;
Sen o papatyayı atsanda,
Ben yine de toplarım dalından yeni bir papatya,
Ve başlarım yeniden saymaya:
Seviyor…
Seviyor…
Seviyor…