Kumarbaz Şiiri - Muzaffer Taşdemir

19.11.2009

Yarı karanlık bir oda, dört sandalye üstü dolu,
Çuhalarla kaplı kirlenmiş bordo masa ve ağır koku
Aynı şeyi her zaman yapmaktan ustalaşmış eller ve homurtu,
Dört köşe kâğıt kadar küçülmüş koca dünya,
Zehir kıvamında çaylar ve ellerde sigara,
Sadece nakaratlaşmış klişeler de fark var,
Değişen sadece savrulan küfürlerdeki zamanlar,
Bir bir düştükçe kâğıtta papazlar kızlar,
Gözü kararmış insanlar ve baktığı nokta,
Sonsuz bir güç derdi var dört asalakta.

Oda kasvetli ve kirli hava,
Zaman ezen adımlarla ilerlerken sonsuza,
Terk edilmiş servetler, sevgililer, çocuklar,
Ve gözyaşlarıyla kuru evlerde bekleyen kadınlar,
Hayatı terk ederek yeni dünya, yeni umutlar,
Zarlar kâğıtlar toplar ve boş rakamlar,
Gülmeyen, ağlamayı unutmuş insancıklar.

Bir bilet, bir sütun, bir talih, kader, kısmet,
Yüksek hayallerin indiği yerdir bu kuyu.
Besmele bilmeden arar hayatı, mutluluğu ve suyu
Yarını düşünmek yok ne Âdem ne Havva,
Varı yoğu bırakarak, yaşanır bu kirli oda.
Yüksek kumarhaneler, yedi yıldızlı batak,
Yıldızı görmeyen gecelerin melekleri,
Şeytanı bol mekânın süslü kurpiyerleri.

Kalıverir son defa, bir masanın üstünde,
Boş rakamlar ışıldar, son kez gözlerinde,
Unutulur, nasıl unutmuşsa; ezeli, ebedi.
Ve bir damla sevgi bulamadan sicim gibi,
Akar nefretle yaşlar, ardından çaresiz.
Boynu bükük çocuklar ve o eski sevgili,
Ne öldüğünü fark ederler, ne doğduğunu,
Ne yok olduğu bilinir, ne var olduğu.
Bir başkası dolduracaktır iğrenç oyunu.

Zaman isyan ile bitmiştir artık bu dünyada,
Şeytan bir sefer tutunca kumarbazın kolunu,
Cehenneme kadar asla bırakmaz kulunu.