Kum Saati Şiiri - Taha Bilal Mustafa Kekeç

Zamanın kum saati biter, sessizlik çöker.
Her saniye izler bırakır, gizlenir içimde.
Dilimi hüzünlü kelimeler sarar sinsice,
Gürültüsü tırmalar, hayat hepimizi yutar.
Puslu gözlerimde ruhum dehlizdir.
Adımım yankılanır, yürüyüşüm derin bir deniz.
Maskeleri düşen yüzlerin sahte gülüşleri,
Yalana sarılan dilleri, kirlidir yürekleri.
Yediğim darbeler güçsüz kılar.
Nefesimde kesik izler dolaşır.
Yorgun adımların sahnesi vurur sükuneti.
Dünyanın sahnesi, içimde bir vurgun.
Fırtınalar estiğinde çığlıklarım feryadımdır.

Dilsiz şeytanlar uykusunu böldü dillerin,
Kör karanlığın şahidi gecemi uyandırdı.
Yıldızlar söndü yolumun çizgisinde.
Zincirleri kırdım, ruhum yeniden dirildi

Dilsiz şeytanlar uykusunu böldü dillerin,
Kör karanlığın şahidi gecemi uyandırdı.
Yıldızlar söndü yolumun çizgisinde.
Zincirleri kırdım, ruhum yeniden dirildi

Neşter vurur yaralarıma, yarası kanar.
Satırlarım anlattığını anlar, anladığında.
Düşlerimi yitiririm şehrimin sokaklarında.
Bıçaklar saplanır, kırık cam parçası hikâyemin.
Hüzün deseni boyar yalnızlık çölümü.
Suskunluk sustukça birikir.
Vicdanın pençesi kanatır insanı.
Umut ışığı mı, yoksa bir serap mı gördüğüm?
Yorgun düşsem de bu yolda, pes etmeyeceğim.
Her darbe, her düşüş beni daha da güçlendirir.
Küllerimden doğar, hayatla yüzleşirim.
Gözlerimdeki bu nem, fırtınaların izi.
Ama içimde bir ses var, dinmez çığlığı.
Bu karanlık tünelin sonunda bir ışık var mı?
Yoksa sadece kendi yansımam mı bekler beni?

Dilsiz şeytanlar uykusunu böldü dillerin,
Kör karanlığın şahidi gecemi uyandırdı.
Yıldızlar söndü yolumun çizgisinde.
Zincirleri kırdım, ruhum yeniden dirildi

Dilsiz şeytanlar uykusunu böldü dillerin,
Kör karanlığın şahidi gecemi uyandırdı.
Yıldızlar söndü yolumun çizgisinde.
Zincirleri kırdım, ruhum yeniden dirildi.