Küllerle Örtülü Meydanlar

Gecenin koynunda kaybolmuş şehirler gibi
yürürüm adım adım kendi sokaklarımda.
Her taş, suskun bir yara taşır,
her gölge, yarım kalmış bir türkünün yankısıdır.

Bir yanda kırık umutlar,
öte yanda sönmeyen bir inat,
paslı zincirlerin gölgesinde bile
kor gibi parlayan.

Sokak lambaları, sararmış hatıralar gibi titrek;
her adım başı bir yorgun anı,
her köşe başı yeni bir düş:
henüz yaşanmamış, ama kapıda bekleyen.

Bir zamanlar sevinç çiçek açardı buralarda;
şimdi yalnızca isyanın dumanı
tutuşmuş gökyüzüne yükseliyor.
O duman, bizi yakmayan
ama unutturmayan bir mühür gibi.

Ve sabahlar hep seninle başlar.
Gözlerinden toplarım gecenin yorgunluğunu,
sessiz bir savaşçı gibi omuzlarım.
Bilirim ki
her kayıp,
her küle dönmüş anı,
bir başka başlangıcın tohumunu taşır içinde.