Küllerin İçindeki Semah Şiiri - Kemter A ...

Kütüphanenin son cildi alev aldığında,
Harfler kanatlandı
Her "elif" bir turna,
Her "lam" bir yaralı şahin oldu.
Sessizliğin içinde,
Küller semaha durdu.

Caminin müezzini,
Dilini kaybetti bir ramazan gecesi.
Minare,
Göğe uzanan bir teleskopa dönüştü.
O andan sonra,
Her "Allahuekber",
Bir gezegenin doğum çığlığıydı.

Nehrin akışında gördüm:
Kur'an ayetleri,
Balıkların ağzında eriyordu.
Bir sazan,
Kâbe'ye giden yolu
Yüzgeçleriyle çiziyordu kumlara.
Suya düşen her harf,
Bir yıldız oldu.

Güneş battığında,
Duvarlardaki gölgeler
Kendi surelerini okumaya başladı.
Bir çocuk,
Eliyle yakaladığı karanlığı
Avucunda eritti
İçinden "Kul huvallâhu ehad" çıktı.

Tarlada çapa yapan kadın,
Toprağa ektiği her tohumla
Bir peygamberin ismini sayıkladı.
Hasat vakti,
Başakların arasından
Nuh'un gemisi yükseldi
İçi,
Kıyameti bekleyen hayvanlarla doluydu.

Ben ki,
Bu şiiri
Yıldız tozu ve gözyaşıyla yazdım.
Her mısra,
Bir mürşidin nefesiyle
Kâğıda düştü.
Şimdi biliyorum:
Hakikat,
Yanmış bir kitabın
Külleri arasında
Dönen semahtır.