Küllerimden Doğuş Şiiri - Ali Admış

Üzgünüm; bir yalanı, bir hayali sevdiğim için,
Üzgünüm; kendimden bu kadar çok ona verdiğim için.
Pişmanım, evet... Közü bitmez bir ateşe gönül verdiğim için.
Oysa ben, sönmeyecek bir ışık arıyordum kalbimde,
Meğer boş bir fısıltıymış, duyduğum her söz.

Şimdi yandım, yandım, yanacağım kadar.
Ciğerimden gelen her nefeste küllerim var.
Belki doğarım küllerimden; belli mi olur?
Bir sabah rüzgarıyla eser, yeni bir güne uyanırım.

O zaman külde korda kalmaz, külde nefret de.
Savrulur bir yaprak gibi, bir boşluğa, bir sessizliğe.
Tutunurum en sağlam, en sessiz bir ağaç köküne.
Orada beklerim, yeniden filizlenmeyi...

İşte o zaman bulurum kendimi, sessizce dönerim özüme.
O zaman anlarım; bu fırtınanın da bir sonu var.
İşte o zaman belki yeniden severim, korkmadan koyarım bir başkasını bu yüreğime.
Belki yeni bir başlangıç, yeni bir bahar olur.

Zaman, her şeyin ilacı derler; zamana bıraktım her şeyi.
Olursa yaşarım, yüreğimle; olmazsa "ya sabır" çeker, dimdik yola devam ederim.
Çünkü biliyorum; en büyük güç, insanın kendindedir.