Küller ve Sessizlik Şiiri - Miray Nur Öz ...

Kimi yolları yürümek, yalnızlığın en ağır halidir,
İzlerin silinmez ama adımların unutulur.
Bir zamanlar nefes olan sesler,
Şimdi sadece kulaklarımda yankı,
Gözlerimin önünde bulanık bir gölge.

Gece, penceremin önünde oturup
Sokak lambasının titreyen ışığında
Kendi gölgemle kavga ediyorum.
Gülüşümü aldılar benden,
Ama suskunluğumu veremediler.

Her şey sanki bir masaldı
Ama mutlu sonunu yazmayı unutan bir yazarın kaleminden,
Satır aralarında kalan eksik bir hikâye gibi.
Ve ben hâlâ bitmeyen sayfalara bakıyorum,
Gözlerim yorgun, ellerim titrek.

Bazen bir bakış bile hayat verir insana,
Bazen ise yıllarca tuttuğun eller
Soğuk bir mermer gibi kalır avucunda.
Çabalarsın, ısınsın diye,
Ama taş taş kalır.

Şimdi öğrendim;
Bazı yangınlar suyla değil, zamanla söner.
Ve bazen söndüğünde de geriye
Küllerinden çok, kokusu kalır.

Beni en çok yıkan, gidişin değil,
Giderken sessizliğini de bırakmandı.
Çünkü bazı sözler, söylenmediğinde daha ağırdır.

Ve öğrendim; bazı insanlar,
Kalbini değil, izini bırakır insana.