Karanlık çöktüğü bir anda anlamıştım ölümlü olduğumu,
Omuzlarda ancak ölünce taşınacağımı anlamıştım.
Bu durum hep engel olmuştu, beni sevenleri sevmek için.
Çünkü ben, ebedi bir yaşanmışlığa değmeyenleri sevemezdim.
Her secdeye vardığımda anlamıştım kul olduğumu,
Ellerimi açtığımda anlamıştım her hayra muhtaçlığımı.
İsyan ederken bile, gözyaşlarım içinde O'na dönüyordum.
Bir ben haberdardım, gerçekten yaşamadan yaşadığıma.
Kayıt Tarihi : 24.9.2025 19:59:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!