Kul Olmak Şiiri - Bekir Sami Ünsal

KUL OLMAK

Gün ola harman ola; Mevla’dan ferman ola
Tevekkül eyle ona; dertlere derman ola

O ki mûti kulları; darda bunda bırakmaz
Nazar eder kalbine; suretlerine bakmaz

O severse kulunu; gayriye de sevdirir
Kaldırır perdeleri; sırlarına erdirir

O ne güzel Mevla’dır; ne güzel yardımcıdır
Ol Habib-i Resul’ü; gönüllerin tâcıdır

O’na asi olanda; ne huzur ne saadet
Gafletteki kulunun; sonu olur felaket

Bir damlacık bir suya; koca ömrü gizledi
Bir buğday tanesine; bir harmanı gizledi

Koskoca kâinatı; -Ol! Emriyle yarattı
Bilinmeyi istedi; ins-ü cini yarattı

Şirk ve riyada olan; en büyük düşmanından
Tövbe eden kulunu; affetmekse şanından

Emaneti koruyan; kulunu o çok sever
Cömert olan mümini; kur’anında çok över

Amel, ihlâs, ibadet; dininde temel esas
Günahkâr kullarını; bağışlamak ona has

Dener bazen açlıkla; malla, korkuyla, canla
Savaşmayı emreder; nefis denen şeytanla

Az yemek, az uyumak; konuşmak az laf ile
Bu halle hallenmeyen; sıhhat bulmaz nafile

Bir mümine yakışan; amel etmek ilmince
Kula iyilik etmek; elinden geldiğince

Bencil olmayıp asla; kul hakkını yememek
Yalandan uzak durup; koğu gıybet dememek

Adil olmak daima; zulme hiç başvurmamak
İncitmemek kimseyi; kalbini de kırmamak

Sözüm önce nefsime; sonra diğer canlara
Gündüzünü karartan; çıkamaz yarınlara

Haksöyler’im, hak için; olsun daima sözüm
Ol divanda kızarır; yoksa günahkâr yüzüm.