/…ya bir gün kül olup savrulursanız rüzgârın estiği yöne/
bir kadın izliyorum, çıkmış denize karşı yüksek kayaların üstüne
yüreğini söküp çıkarıyor kafesinden ve sancıyla açıyor kapaklarını
sonra sağ eline alıp tutuyor baş aşağı, yutkunarak içindeki acıyı.
küller savruluyor rüzgarla, rüzgar gibi gökyüzüne ve denizlere
ve bir de gözlerimin içine ve bütün hücrelerime.
Şimdi saat sensizin ertesi
Yıldız dolmuş gökyüzü ayaydın
Avutulmuş çocuklar çoktan sustu
Bir ben kaldım bir ben kaldım
Tenhasında gecenin avutulmamış ben
Şimdi gözlerime ağlamayı öğrettin ki bu yaşlar
Devamını Oku
Yıldız dolmuş gökyüzü ayaydın
Avutulmuş çocuklar çoktan sustu
Bir ben kaldım bir ben kaldım
Tenhasında gecenin avutulmamış ben
Şimdi gözlerime ağlamayı öğrettin ki bu yaşlar
