Kudüs Şiiri - My Poem Halil Köse

Suskun vicdanıma isyan etti kalemin,
Bundan sonra ben ağlayım, sen sus mescidim.
Dört milyon caminin içinde yok mudur ihlâs, iman?
Bunca zulüm varken nerede iki milyar Müslüman?

Gönlüm kırık, mahcubum, küskünüm her yana.
Affet Allah’ım, affet Allah’ım, mahcubum sana.
İmanım sana, secdem sana, yalvarışım sana;
Gaflet uykusundan uyanamadık, savrulduk her yana.

Mazlumun sesine, ezilip biçilmesine biçareyiz;
Korkakça, riyakârca, sahne kabadayılığıyla bakıp izleriz.
Ölü toprağı savrulmuş üzerimize, iki gözümüze;
Her gün bir çocuğun haykırışı saplanır yüreğimize.

Cennet yolculuğunun yeryüzündeki istasyonu:
Yollar mı uzadı, tılsım mı bozuldu?
Her yerde ihanet, yolun sonu mu göründü?
Sarı sırmalı kubbe kara bir mateme mi büründü?

Hamasetli sözlerle, yalan rüzgârlarına yelken mi açılır?
Milyonlarca garibin çığlığı karanlık gecelere karışır.
Bin “ah”a bir “ah” çekmeden Müslümanca nasıl yaşanır?
Böyle iken bir mazlum “imdat” dese,
sesi bize nasıl ulaşır?

Hey kutlu Kudüs, minberimin şanı Kudüs!
Seccademin matemi, ezansız sabaha uyanan Kudüs…
Sen düşersen çınar ağacı yıkılır, yıldızlar yere düşer;
Boynumuz öne düşer, vicdanımız yere düşer…
Esaret, beşeriyeti lanetli bir hayata mahkûm eder.