Küçük Bir Yolculuk Şiiri - Abdullah Mesut

Sana bakıyorum şimdi uzaktan
Beni görmediğin, göremediğin yerden
Ben seni sevdim biliyor musun?
Hiç haberin olmasa da
Seninle el ele tutuştum dolaşıyorum sokakta sahilde arabada
Oturuyoruz şömine başında
Diz dize
Baş başa.

Kimse bilmiyor
Çünkü uzanıyorum divanda
Ya da müzik setimin önünde
Seni bekliyorum işyeri kapısında
Oradan gidiyoruz akşam yemeğine
Sonra arabada oturup konuşuyoruz
Oradan buradan
Sen sürekli gülüyorsun
Yüzünde güller açıyor
Bense seni seyrediyorum odamdan
Moral veriyor varlığın bana,

Sonra hızla çıkıyoruz durduğumuz yerden
Yol alıyoruz bitmeyen yolculuklara
Çok uzaklara
Hep ama hep gidiyoruz
Bazen susuyor sadece birbirimize bakıyor
Bazen bir iki kelime edebiliyoruz
Çünkü mutluyuz.

Bu hep böyle devam etsin istiyorum
Uyandırmasın beni kimse bu rüyadan
Aslında ben hep mutlu ediyorum seni bu yolculukta
Kabul ediyorsun her şeyi
İtirazsız, sorgusuz sualsiz
Belki de seni görüyorum hep ufukta
Bu nihayetsiz yolda
Onun için durmuyorum hiç
Durmasına izin vermiyorum dünyanın
Yoksa düşeceğiz sanıyorum üzerinden
Bu hoş hülyanın.

Ben, ben hep burada kalmak istiyorum
Seslenmesinler bana dışarıdan
Ben seni özlemle anıyorum
Her seferinde
Her dalışımda
Elim başımdan kayışında
Ama hep son yazıyor bu hikâyenin bitişinde
Güle güle demek zorunda kalıyorum sana
Hiç istemediğim halde,

Durun! dokunmayın bana
Dokunmayın hayallerime duygularıma
Bırakın onları
Beni bağlayan zincirleri
Bu defa tutsak olmak istiyorum O’na
Hiç çıkmak istemiyorum bu hücreden
Kilitleyin kapıyı ardınızdan
Bir daha açmamak üzere,

Yalnız bırakın bizi
Baş başa
El ele
Hüzünlerimizle birlikte,

Acılarımla
Ben memnunum yerimden yurdumdan
Hiç gitmek istemiyorum bu diyardan
Hadi çık gel her nerdeysen.