Kraliçenin Günlüğünden Şiiri - Gül Kabac ...

Tahtımı kimse kurmadı,
Ben kendi ellerimle yükselttim göğe.
Bir gül gibi incinsem de,
Küllerimden her sabah yeniden doğmayı öğrettim kendime.

Bir kraliçe beklemez seçilmeyi,
O bilir ki seçim, önce kendinden başlar.
Yüreğimin kırık yerlerine altın sürüp
Onları bile taç gibi taşıyorum yıllardır.

Ben adım attığım her yere ışık götürürüm,
Gölgeler bile önümde susar.
Sevgi isteyen çok olur,
Ama sevgimi hak eden
Ruhumun kapısından geçmek için kalbini temiz taşır.

Krallığım bir saray değil,
Benim içimde kurduğum bir özgürlük ülkesidir.
O ülkede yasam tek:
“Kendini seçmeyeni, kader de seçmez.”

Ben rüzgârla konuşan kadınım,
Kaderle bile göz göze gelir, geri adım atmam.
Çünkü biliyorum;
Her gün kendimi seçtiğim için,
Bu dünyada beni isteyen herkes
Önce beni hak etmeyi öğrenmek zorunda.

Ben kraliçeyim…
Ama başkasının tacında değil,
Kendi içimin tahtında büyüttüğüm ışığımda.

Ve bugün yine kendimi seçiyorum.
Bugün yine krallığımın kapıları
Sadece bana değer verenlere açık.
Çünkü gerçek bir kraliçe,
Tahtını aşk için değil,
Aşkı kendi tahtına layık olanlar için saklar.