Kozmosun Kalbinde Bir Fısıltı

Bir karanlık var, rengini yıldızlardan almış,
Bir sessizlik, devinimle dolu.
Her ışık yılı, Tanrı’nın unuttuğu bir nefes,
Ve biz — o nefesin yankısıyız yalnızca.

Zaman, bir nehir gibi eğilir galaksilerde,
Her damlası bir ömür, bir ihtimal.
Gökyüzü, düşüncenin ilk aynasıdır,
Bakan her göz, evrenin kendisine bakar.

Ben kimim?
Bir fotonun düşü mü,
Yoksa sonsuzun kendi kendine sorduğu bir soru?

Gezegenler döner — kutsal bir ritimle,
Atomlar dua eder, sessizce.
Evren konuşmaz ama anlatır:
Her boşlukta, bir anlam titreşir.

Belki de hayat,
Kozmosun kendi yalnızlığını aşma çabasıdır.
Ve biz,
O yalnızlığa yazılmış en kısa şiiriz.

Sinan Bayram