Kozmik Yürüyüş Şiiri - Sabit Süreyya Sirer

Geceyi omzuma aldım
Ve yıldızlar arasında yürüdüm sessizce,
Her adımım bir ışık yılı kadar uzak,
Her nefesim bir gezegenin nefesi kadar eski.

Ay, göğün yalnız bekçisiydi
Ve ben, bir yabancı gibi
Kendi kalbimin gölgelerine bakıyordum.
Rüzgar, eski zamanlardan taşınmış bir şarkı gibi
Kulaklarımı okşuyordu.

Ağaçlar, kökleriyle yerin derinliklerinde
Sırlar saklıyordu bana;
Yaprakları rüzgarın dansıyla titriyordu
Ve ben, her titremede
Kendi ruhumdan bir parça buluyordum.

Bir nehir geçti önümden,
Sularında geleceğin ve geçmişin yansımaları,
Ve ben, ellerimi suya uzattım,
Ama su, parmaklarımın arasından kayıp gitti.
Yine de her damla, bir umut, bir anı bıraktı bana.

Karanlık çöktü,
Ama yalnız değildim;
Çünkü yıldızlar bana eşlik ediyordu,
Ve her birinin ışığında
Dünyanın unuttuğu bir şiir vardı.

Bazen bir kuş geçti,
Kanat çırpışları gökyüzünde melodiler bıraktı,
Ve ben,
Bu melodileri biriktirdim içimde,
Kendi kalbimin sessiz orkestrasında.

Zaman bir yanılsama,
Ama ben onu sevdim;
Her saat, her dakika
Bir sonsuzluk parçasıydı
Ve ben, sonsuzluğun içinde
Küçük bir insan olarak yürüyordum.

Ve en sonunda durdum,
Evrenin kucağında,
Rüzgar saçlarımı okşarken
Ve yıldızlar gözlerimi yıkarken,
Anladım ki
Her kayboluş, bir buluş;
Her gece, bir gündüz;
Ve her insan, kendi evreninin yalnız gezgini…