Köy Kahvesi Şiiri - Figen Güler

Köy kahvesi açık sabah sekizden önce;
İlk gelen Mehmet Amca, benden söylemece.
Ortada soba yanar, üstünde çay demi;
Çözersin bir yudumda geçmişi, geleceği.

Domino taşı değil o, hayatta direndiği sabrı;
Vurdukça masaya anlatır ömrün hatırasını.
Kahveci Ali, bir tür zaman bekçisi misali;
Saat sorma, çay tazeyse öğlen demek ki.

Köyün profesörleri, gazete köşesi ayrı;
Ben demiştim repliği sanki resmi sloganı.
Dedeler anlatırken susar çınar bile bazen;
Çay ile hafızalara kazınır hikayeler zaten.

Sıkılırsan, uğrarsın bir çay bahanesiyle;
Dertlere şifa, dağılır kafa kahve nefesiyle.
Kapı, sandalye konuşur; soba içini ısıtır,
Köy kahvesinde insan kendini hatırlatır.