Kovuldun Şiiri - Yakup Ferzan

Kovuldun...
Seni Seven bu Yürekten.

Kovuldun...
Ordularla Savaşıp
Bakışlarına Yenildiğim Gözlerimden.

Kovuldun...
Penceresi buğulu
Bacasından Sevgi tüten Evimizden.

Şimdi..

Git Artık ..
Ne Görün Gözüme
Ne adın olsun etrafımda

Ben ..
Bağıra Çağıra Anlatmak İstediklerimi Çoktan içime gömdüm
Ne bi Gören oldu
Ne bi Duyan.

Aslında İnsan..
İyi yada Kötü şeyler Arasında Sıkışıp kalır
Her birşeyi de
İçinde yaşar
Ve Hiç bir şeysiz Ölür..

Şimdi ..

GİTMEM ..diyen
Herkesle Vedalaştık
Acı dolu Hoşçakallarda kaldık
Yağmur, yağmur Yağdık Sokaklara..

Islandı Caddelerimiz

Artık
Toroslarda doğan güneşe
Dalında Açan Güllerde
Ağzında ekmek taşıyan Kuşlara
Kara Gözlerinin
Beyazındayım artık

Ben senin..
Olmazlarındayım

Öyle gel dediğinde
Koşup gelen,
Uğruna Canını
Düşünmeden Veren,
Sevdasına Kurban olan değilim Artık.

Kovuldun..
Artık yok Saydığımsın

Kalbime adını Kazıdığım
Rabbime el açıp Yalvardığım
Avuçlarımdaki dualarımda değilsin artık,

Kovuldun...
Bin parçaya böldüğün
Masum kalbimden.

Ben artık aşka Tövbe ettim,
Sevmeyeceğim..

Yüreğimin Vebalinide sana miras bırakarak

Seni bir Kere daha
Ama...Bu sefer Son Kez Kovdum..

Yaşattığını yaşamadan ÖLME..

Artık Beddualarıma Emanetsin..