KOŞMA Şiiri - Ömer Salman

Gözü kara ettin ey kara gözlüm
Bana mahzun mahzun baktın da gittin
Ay mısın güneş mi ey melek yüzlüm?
Gözümden yaş olup aktın da gittin

Yolun düzü varken eğrisi niye
Ağladım,adını ah diye diye
Derler ki bu hâle düştün ne diye
Aklıma bin şüphe soktun da gittin

Gerçekten insana ağlar anası
En güzel hâllerdir için aynası
Bakışın acaba neydi mânâsı?
Cânânım canımı sıktın da gittin

Siyah gözlerini görmez olaydım
Bakışını hayra yormaz olaydım
Şu gönlümü sana vermez olaydım
Aldın emâneti yaktın da gittin

Arada deniz var,arada dağlar
Gemiler hâlime ah edip ağlar
Nasıl hayattayım şaşıyor sağlar
Zor ile gönlümden çıktın da gittin

Duydukça türküyü
Ah’la göğü siyah eden bülbülüm
Yön gösterir yüzün yol olmuş gönlüm
Yolları peşine taktın da gittin

Kalmamış ümidi tutar yolunu
Terk edip de gitmiş İstanbul’unu
Kale gibi Âşık Ömer kulunu
Vîrân ettin yaktın yıktın da gittin