Kaşlarının saçlarınla örtülüşünü izliyordum o akşam,
Her zaman olduğu gibi.
Her defasında da batmıyordu ama namussuz.
Sıyrılıveriyordu rüzgârın sükûnetinden.
O yüzdendir defalarca güneş dediğim.
Güneş dediğin ellerinin parmak uçları,
Tırnakların da müdahil.
Uykuların kaçar geceleri
Bir türlü sabah olmayı bilmez
Dikilir gözlerin tavanda bir noktaya
Deli eden bir uğultudur başlar kulaklarında
Ne çarşaf halden anlar, ne yastık
Girmez pencerelerden beklediğin aydınlık
Devamını Oku
Bir türlü sabah olmayı bilmez
Dikilir gözlerin tavanda bir noktaya
Deli eden bir uğultudur başlar kulaklarında
Ne çarşaf halden anlar, ne yastık
Girmez pencerelerden beklediğin aydınlık



