Labirent Köşe Şiiri - Dilaver Öztürk

Herkesin bir labirent köşesi vardı hayatta
Sen yıllar sonra sanat köşene yerleştin
Bense senden en uzak köşeye
Mutluluk, ev köşemde yer ettim.

Sen yıllar sonra geldin orta köşeye
Macera köşesine geçelim dedin
Benim yoktu ev köşemin anahtarı
Mutluluğun anahtarı bir kerelikti
Ve her zaman anahtar Cebim delikti

Şimdi labirentin her köşesini geziyorsun
Macera köşende dinlenmeye çalışıyorsun.
Mutluluk, ev kapımda bekliyorsun.
Anahtar deliğinden bakıp bakıp
Rahatsızlık vermekten korkuyorsun.

Sen de yanlışlarından ders çıkarıyorsun.
Gençlik hatalarından hayıflanıyorsun.
Keşke keşkelerle her seferinde
Kapımdan dönüyorsun.

Bense gülün kalbinde ağlıyorum.
Gülmüş gibi dikenleri koparıp.
Gülmüş gibi gülün ortasında ağlayıp.