Korobiyografiden Kesitler / Nazımdan Nes ...

Seninle ne yapıyoruz biz?
İki kişilik solo muydu,
Tek kişilik koro muydu s/ezgimiz?
Ya da,
Zırhlanışımız soyunmak mı, soyunmamız zırhlanmak mı?
Sözcüklerden kaleler yapıp, kale içinde kuyular kazıp, kazdığımız kuyuya düşmek mi?
Yüreğin yüreği soğuk sıkımla yağını damıtmak, dil kandilinde yakıp, üşümeyi gidermek mi?
Yoksa aydınlanmak mı, derinliğin karanlığında.
Uyuşmak mı canımın canı, uyuştukça devinip durmak mı canın yürek sancısında.
İki yar arasında kanyonlarında cümlelerle, hayata olan bıkkınlığı kuyulamak mı, diri diri?

*
Geceleri balkonda (hücremde) tel tel olmuş yalnızlığımı içime çekip,
gün doğumu ile hangi rol için,
hangi kostümünün yüzüme düşeceğini düşünmeksizin,
en, boy, derinlik ötesi âlemlere rindane seferlere çıkıyorum.
Ağ’larla kuşatılmış, uydular fırlatıyorum içime,
yörüngesine hiçbir zaman oturmayışına aldırmaksızın.
Hızdan başım dönüyor,
hazdan iğreniyorum,
kökünü kuyuluyorum içime,
üzerine cümleler serpiştiriyorum,
filizleniyor,
serpiliyor,
sararıyor,
iki satır arasında hazan oluyor.

Bu ne denli bir başınalık canım benim?
Alışanlar, azat eylemiş varlığımı,
–belki de yokluğumu-
ilkel benliğimden hoşnut ve zararsız kımıl böceğiyim ama dağlardan uzak, kafesinde beslenen,
yaşam işlevlerinin gereğini yerine getiren.

*
Ah canım benim,
belki de yazının icadında kalması içimdeki tarih çizelgesinin
ve
dışımdaki bilişimin gökyüzünü unutturması denli yalnızlığımız.

-İnatla yıldızları saymalı, oysa.-

Şşşştttt duyuyor musun beni?

Cebimde kaç sözcük var, saymadım.
Saymam da, sıfırın sayma sayısı olmadığını öğrendikten sonra, sonsuzluk hissinin peşinden koşmaktan yoruldum.

İktisat tarihi okudum.
Öylesine.
Ders kitabıydı ama okullu değildim.
Okumasını sevmezdim, oturur yazardım.
Şimdiki gibi.
Nereye gideceğini bilmeyen yolcu oldum hep.
Hayatın rutininden kaçmanın en basit yolu buydu benim için.
Cümlelerim devrikti, hayatın beni devirdiğince, yara bere içinde bıraktığınca.
Farkına vardım ki, ben bir çocuktum.
Legonun her bir parçası, bir sözcük.
Şimdi seninle, özlemini duyduğum ilkelliğe mi cümle cümle gitmek isterim?
Soyut olan ne varsa, bizdeki gizil tarihini varsın okuyan olmasın, yazar isek yeter.
Bilemiyorum canım benim.
Yalın duyguların gölgesinde kurulan otağında gönlün, hayatı paylaşması /koro beden, solo can ile/ cümle cümle.
Ve hayatın bize bakışı?

Gel, cümlelerin duldasına uzan canım benim.
Göz kırp yokluğa.
Hiçliğe.
Bir baskı makinası yüreğini yine koy yüreğimin üzerine.
Bastır, benim yıllarca bastırdığım duyguları, nice çelişkileri, soğuk sıkım yağı çıksın yüreğimizdeki en deli gölgenin.

Yansın kendi yağımız, rağmen / inadına gerçeğin, düştüğümüz yerde yarayı yaraya banalım.
Roller sandığından, bir kostüm seç ve soyun hayata, haydi.
Dünyayı soyundukça üzerinden, sırt üstü uzan ve yıldızları giy üzerine.
Çizgi ötesinden al da gel kendini, gel yanıma.
Orası uzak de, burası oraya yakın olsun.
Aynı fit derinliği farklı duyumsasın varlığımız.

Üşümesin, titresin içimiz; en, boy, derinlik ötesine geçmemesi ne mümkün gözlerimizin.
En, boy, yüksekliği yontalım, dokunulmaz ne varsa dokunsun içimize, çirkinliğimi güzelleştireyim güzelliğinle.
Her şey varken, hiçbir şeyin olmadığını içimize haykıralım.

Sahi biz ne yapıyoruz canım benim,
Boşluk doldurma telaşlı aklımıza rağmen, yüreğimizle, canımızda yeni boşluklar kazmaktan ve kendimizi körkuyuya atmaktan öte…

Seviyorum seni.
Güzümdeki hazanıma can suyumsun.
Ak içime, yüreğim aksın dışıma.

Ne dersin, en yalın sözcüklerle dereyim mi seni güz gözlü bakışına?

*
-Bakışına düğümledim kendimi, çözme beni.
Gözümdeki yar’da, içimdeki fay’dasın-

Ey yâr,
Ruhumda kırılmanı;
Gün doğumundaki, İçimdeki zelzeleyi,

Ey yâr,
Tenime sarılmanı;
Gün batımındaki, dışımdaki elele‘yi,

özler yüreğim…