Korkuyorum ”haklıymışsın” Denilmesinden ...

Korkuyorum ”haklıymışsın” denilmesinden. O kelime bana söylendiğinde, yüreğime bir şeyler saplanır; acı duyarım. Böyle bir haklılık payı verilmesi hiçbir zaman sevindirmez beni; aksine bir şeylerin daha kaybedildiğinin itirafıdır bu.
“Sen haklıymışsın” duymak istemediğim ancak diğer yandan duymam gereken de bir söz; acı verse de… Sonra “keşke”ler uçuşur zihnimde, bunlar kelimelere dökülse de dökülmese de… Bu kez, keşkelerin sivri uçları batar “haklıymışsın”ın ardından, yüreğimin duvarlarına çarparak, dışarıya çıkmak istercesine… Bu keşkeler senin/sizin yüreğinizde de hasar yapmıştır, eminim.
“Sen haklıymışsın” sözünü; sevdiğim, değer verdiğim insanlardan duymak bana çok acı verir. –ki her insan değerlidir gözümde ve gönlümde- Ta ki gördüğü, yaşadığı, yanıldığı, düştüğü, acı duyduğu halde yanlışında ısrarı olmadığı sürece…
Evet öyle, sevdiklerimden duyduğum “haklıymışsın”lar ile yüreğime bir şeyler saplanır hemen. Yine bir şeyler yitirilmiştir ve bu bazen çok büyük şeyler olabiliyor. Telafisi çok zor ya da imkansız…
Küçük şeylere göz yumduğum, sustuğum çok olmuştur. Hani düşe kalka ayakta sağlam durmayı öğrenmek adına…
Ben çok bilirim, her şeyin doğrusunu bilir, doğrusunu yaparım gibi bir iddiam yok; asla olamaz. Kimsenin böyle bir iddiasının da doğru olması mümkün değil. Mesele “görmek, görebilmek meselesi, “farkındalık” meselesi… Bazı şeyleri bazı kimselerden daha iyi görebildiğimi söylemektir benimkisi ve “görünen köy kılavuz istemez” misali… Görünenlerin ot mu, çöp mü olduğunu; duvara vuran gölgenin çiçek mi böcek mi olduğunu görmek ya da sezmek “farkındalığı”dır bazılarıyla aramızdaki fark.