Korkuyorum Şiiri - Halil İbrahim Bodur

Korkuyorum sevgilim
Kirpik uçlarıma kadar korkuyorum
Bir gün gidersin diye
Yokluğun gecenin sessizliğinde yankılanır diye

Bilirsin kalbim ürkektir
Sana yaklaşırken bile titrer içimdeki çocuk
Bir adımının gölgesini bile saklarım avuçlarımda
Kaybolmasın benden uzaklaşmasın diye

Bazen nefesini dinliyorum sessizce
Gitme ihtimalin bile ürpertiyor içimi
Sanki omzumdan düşen her saç telinde
Bir veda saklıymış gibi korkuyorum

Gözlerin var ya sevgilim gözlerin
İçimde sakladığım en büyük cennet
Ama cennetler bile bir gün kapanır diye
Yüreğim ürperiyor kalbim yerinden çıkıyor

Gülüşün yüzüme düşen en güzel ışık
Ama gün batınca karanlık olacağını da biliyorum
Ya bir gün o ışık tamamen sönerse
Ya bir gün gülüşünü benden saklarsa kader

Korkuyorum sevgilim
Bir sabah uyanırım da
Yastığımda yalnızca saçlarının kokusu kalır diye korkuyorum
Kapı koluna uzanan elim boş döner
Seslenirim sana duymassın diye korkuyorum

İçimde koca bir şehrin çöküşü gibi
Molozlar enkazlar seriliyor yüreğime
İşte ben o enkazın altında kalırım diye korkuyorum

Gitme sevgilim
Ne olur gitme
Kalbimin ritmi sana göre kurulmuşken
Sensizliği nasıl taşıyacağımı bilmiyorum

Korkuyorum biliyor musun
Kendimden değil kaderden korkuyorum
Ya seni benden çekip alırsa
Ya sen beni sevmekten yorulursan
Ya bir gün içindeki ses git derse diye

Sesinin sıcaklığını çekiyorum içime
Sanki son kez duyuyormuşum gibi
Dokunuşun bir emanet bedenime
Kalbimde taşıdığım kırılgan bir sır gibi

Geceleri uyumuyorum bazen
Adın üşümesin diye yorgan niyetine sarıyorum
Gidersen hangi sokak hangi şehir sığar acıma
Hangi sabah toplar içimdeki geceyi bilmiyorum

Korkuyorum sevgilim
Bir gün beni bırakıp gidersin de
Ben içimde bıraktığın boşlukla
Sana hâlâ gel diye fısıldarım diye

Gitme korkuyorum...