Korku Şiiri - Dursun Özden 3

korku

tüm anakaralar, karanlık, kimsesizler gömütlüğü
evren; koca bir zindan-dışarıda simli kara başlar
kirli-kör kuyu bilinmez ve içeride kim kimi taşlar?

güneşi zamansız yutan deniz-ayı öpen gökyüzü nur
ufukta dans başlar, ala şafakta öten göçmen kuşlar
tütün-öteki sarı dünya-yitik zamanda bulutları taşlar

gökyüzüne akan ırmak kızılı tan-kibele anayı süsledi
suya girip arınan, görmeyen-o ağma göz ile besledi
su perisi ayla, avanos güzeli toprak anaya seslendi

o düşmandan kaç-korkudan arın, gözün aç
iç çekerek atılan o nara, kuzey yıldızı çığlığı
paslı zincirleri, prangaları kır; özgürlüğe kaç

tek nefeslik özgürlük-ışık gölgesi ardından uç
uygun adımlarla yürüyerek-o umuda kanat aç
kaç kaç, kaç evlat kaç; ‘ya özgürlük, ya ölüm!’

dayan can-dayan, parlayan ışıkla boyan-gök sarkaç
kaybolan kendimi aradım; ne acı, bu hasret bitecek
ey can! ben sana muhtaç, herkes o yitik sevgiye aç

sivas temeltepe, er eğitim alayı; kışı ayaz, dayaklı yaz
yüzbaşı şahin zalim-askeri çürüğe çıkaran gamalı-haç
o asker konserinde acı çığlık, kırbaç; haydi aç, aç, aç!

dursun özden