Korkak Veda Şiiri - Elbistan Ozani

Kavuşmayı düşledim ben her seherde,
Sen hayalleri boğdun bahanelerle.
Gönlümde çiçek açarken her düşümde,
Sen söküp attın korkak ellerinle.

Sevgiye akıl sorulmazdı bilsen,
Aşk, terazide tartılır mıydı hiç.
Ben gönlümü yordum seni severek,
Sen göz gezdirip kusur aradın içten içe.

Madem yürümeyecektin ateşe aşk ile,
Ne diye oyun oynadın benimle bile bile?
Senden değilim de insan da mı değilim?
Başını taşlara vurursun bu inanç ile!

Arayıp bulursun şimdi senden olanı,
Kuran kursuna gönderirsin oğlanı.
Kutlarsın bir güzel ramazanı,
İçinde heves olursa.

Kurtarır seni ananın o tatlı dili,
Çizer çizgilerini istediği gibi!
Sana verdiğim benden eksildi,
Umarım yaşayabilirsin hayatı dilediğin gibi!

Sen sevildikçe sevmezsin,
Sevenin değerini bilmezsin.
Varır gidersin bir gün görücüye,
Mutluluk neymiş bilemezsin.

Şimdi sus… Zaten susmak yakışır sana,
Kelimelerin yarım, niyetin yaralı.
Bunca emeğim çöpe gitti ana,
Sana yazıklar ola! Yazıklar ola!

Git! bil ki, yüreğim yandı senle,
Sevgine dair ne varsa soldu bende.
Değer bilemedin, sevgiden anlayamadın,
Bu gidişinle, hatırana saygı kalmadı bende