Kör Taassup Şiiri - Hasan Özünal

Ne zaman bir nefes almaya kalksam,
Bir asit dumanı olup içime aktın.
Kundak olup elimi ayağımı,
Yaşmak olup gözlerimi kapattın.
Kimi zaman çamura basmamak,
Kimi zaman ıslanmamak,
Kimi zaman da ağlamamak olarak
Hayatımda hep yer alacaktın.

Seller gibi coşan duygularıma,
Dağlar gibi yükselen düşüncelerime
Fırtınalar gibi esen fikirlerime
Hep bir bent, bir kement
Bir engel olarak kalacaktın.

Baltalar biledim,
Kılıçlar kalkanlar
Toplar ve tüfekler
Bombalar ve füzeler
Yok etmek için seni,
Her an bir fırsat bekledim.

İrkilmedi çöl çakalları gül bahçesinde gezerken
Bir karanfilin kokusunda yıkanırken ay ışığı
On bin yıllık acıları toz ederken kayalar
Hep bir set, bir engel
Hep vardın.
Sen hep okyanus karanlığı,
Nar kırmızısı yanardağların kör dumanı,
Sen tüm zamanların zirvedeki zamanı
Kör cehaleti kara sütle besleyen
Gülistan goncalarını dişleyen
Sen nefsin başköşesinde gizlenen
Sen kâinatın en aydınlık şimşeğine diklenen
Sana karşı savaşan ordularla gizli müttefik.
Her labirentte bir çıkış yolu bulup
Her adımda tuzaklar kurup
Güzellikleri katlederek ürettiğin
Zifir katranını kusup
Yapmaktasın yapacağını kör taassup.

(Karaman_2013)