Kör Nefsin Sokakları Şiiri - Hayat Işığı

Kör Nefsin Sokakları

Sokaklar,
sanki sessiz bir kuyunun içinde.
Çığlıklar,
suskun çığlıklar,
şarkılar dinletiyor.
Adımı söylüyor,
bu tiz melodi.
Soluk limanların,
ıssız kıyıların,
uzak diyarların,
içinde ağlayan,
bir çocuğun feriyle.

Sözleri sağır ediyor insanı,
acıyla şer öğretiyor lisanı.
İnceden ince esiyor,
ruhumun içinde.
Gözlerimi kesiyor,
sanki her yüzünde,
hazin gözleri,
düşlerimde geziyor.

İnsan,
kıvranırken ırak bahçelerde,
bir suç işlenirken ellerinde,
ilham alıp taze yaralarında
görmediğine şiirler yazar,
avuçlarında.

Gözlerim,
keşke görse şu endamı tok,
nefsi aç gözlerin rengini.
Keşke duysa zihnim,
şu sağır seslerin,
görse şu kör nefislerin cinsini.
Bir kez daha ölse,
sessiz düşlerim.

Ey hayat!
söyle şu kör nefislere,
zamanın kuytusunda,
ölümle yaşarken,
yaşamı öldürüyorlar...

Rüya