Kör kuyularda yaşamışız hal kıymet bilmez

Kör kuyularda geçmiş ömür,
Hâl bilmez gönüllerin tutsağı olmuşuz yıllarca…
Oysa aşk,
Uçurumun dibinde saklıymış meğer.
Ama korkular,
Yüreği indirmemiş derinlere.

Dipsiz karanlıklara zincirlenmiş hayat,
Ve biz,
Son durağı bekleyen yorgun yolcular gibi anlatıldık hep—
Tıpkı etraftaki herkes gibi.

Oysaki…
Mermi gibi yaşamak varken,
Kim neylesin namlunun soğuk sessizliğini?
Alev olup yanmak varken,
Kim ister kurşun gibi susmayı?

Ve şimdi…
Bir damla ışık sızar karanlığın göğsüne,
Bir filiz boy verir çatlaktan sızan suya…
Umuttur adımı unutturan,
Ve her düşüşte yeniden doğuran.
Yürek inerse kuyuya,
Elbet yıldızlar da iner,
Geceden sabaha…

ADG