Kör Kedi Şiiri - Özlem Işık1

iyi geceler, gün!
günaydın, sevgilim gece!
hoşça kal Gökyüzü!

göğsümde kuş gibi çırpınan nefes,
salın gitsin,

kaymayan yıldızlar için de dilek hakkı istiyorum,
anahtarını bulamadığım kapıyı
kırmak istiyorum!
fakat kırdım kanatlarımı
uçmak istemiyorum.

Tanrı Biz’i icat etmiş
Biz, zamanı…
kalbiyle korkmaz insan
akıl dedikleri kör kedi
bekledikçe kendimi
elime ayağıma dolaşıyor dünya

denize taş fırlatmışım mesela
incinmiş deniz
unutup deniz olduğunu
gözlerime üşümüş

ellerim küçük değil
bir şiir olamadım belki bu yüzden
gözlerim de görmüyor üstelik –senden başka
bilsen nasıl zor
umurunda değilken hiçbir şey
ellerimle buluyorum geceyi

cennet cehennemi doğuruyor,
cehennem kendini
biri’nin fırtınası, diğerinin duymadığı…
bilmiyorum ki, ne yapılır böyle zamanlarda
nasıl uyunur, nasıl okunur, nasıl yenilir- içilir
günler günlere geçiyor,
geceler içinde gecelerin.
her şey devam ediyor
-muş
gibi
gülümsemek gerek fakat
nasıl görmezden gelinir soluğunu sahiplenmiş kan

bazı acı'nın dokunulmazlığı vardır.
bir yanardağ gün gelir patlatır kendini.
"Söz kendini yer"*
ateş her şeyi.

ölüm varsa, hayat var
nefret varsa Aşk
son’dan sonra sonsuzluk…
diyelim ki, ikiye böldüm bir elmayı
bölünmez ya… elma elmadır hâlâ
biraz eksik…
sen varsan ben varım.

Aşk’a dair ne varsa
en dolambaçlı yollarından geçerek
-sessizce-
gölgeni ve oraya gelmiş, gelebilmiş olan
tüm diğer gölgeleri,
gözlerinin içine baka baka duymamak,
mümkün mü?

o ateş ki bir kere yandı!
artık üzerine tüm denizleri döksen,
yanmamışa dönmeyecek.

dedi ki; yetmez
geç bakalım iğne deliğinden,
geçerim, kıldan ince boynum
başım gözüm üstüne
de
kalbim sıkışıyor

göğsümde cirit atıyor dünya. her gece.
en son büyüyor yorgun bir sabah oluyorum.
her şeye rağmen
daha çok şarkı söylüyor, daha çok seviyorum.
burada,
yaşarken
ne duyuyorsam hepsi kalbimde sürüyor atını.

ne av'ım ne avcı.
göğsümde yorgun bir kuş yatıyor.
göğsümde yorgun bir kuş...
ben av'lamadım o kuş'u.
kendi geldi.
kırılmış kanatlarının kokusunu duyuyorum aldığım nefeste.

bedenime saplanmış bir çividir
şimdi kalbim, sevdiği kadar sökülecek
sevildiği kadar özgür

sana uyudum, sana uyandım
çok okudum… Bitmedi,
hâlâ Seni seviyorum…

Ömer Danişmend*

Özlem Işık1