Kör Devran Şiiri - Madu Bala

KÖR DEVRAN

​Bu devran yaratılıştan kalma, en eski destan.
Zamandan öte bir nefes, bu devranın sırrı.
Adını aşk koyduk, meğer adı hayalimmiş,
Yüzümüz gülerken saklı bir hüzün var.
​Bu sağlam devran ki, ne sır saklar ne cefa.

Yüreğe kazınan acı, kördüğüm bir yara.
Ne yapsan, ne etsen, sonu hep aynı,
Zira her çaresizliğin, en kadim noktası.
​Bu devran döner durur, ne ilk ne son durağım.
Bir elde aşkın sönmez ateşi, bir elde ağır yüküm.

Gönül hanemde sensiz geçen an, sessiz bir uçurum,
Bu ömür her köşesinde kalıcı bir acı gizler.
​Devran dediğin zalim, bir ayrılık fermanıdır.
Yalnızca yaman bir kışın ayazı kalır.
Bir akşamüstü karanlığı, hükmünü bildirir.
Rabbim ömrümü kurban kesmiş bu hayale,

Sazımın telinde çalan, yanık bir hava.
​Oysa sendin benim tek yeminim,
En büyük davam, kalbimim Niyazı
Diyemem derdimi dosta düşmana,
Harap ettin beni, bu yorgun feryadım ile.

Bana yaşattıkların ömrüme yeter de artarda,
​Her sözün bittiği yerde, o son mühür vurulur.
Lakin kalır geriye, ne zaman nede ferman,
Bu aşk ki hem yakar hem de tutar kor gibi,
Biter sanma sevgili, bu iz ömrümce kalır.
​Aşkın kendisi kör düğüm çözerek, taşımaktır

​MADU BALA
26.11.2025