Kör Bahçıvan Şiiri - Sandra Şentürk

Gel bahçeme bak..
Benim çok güzel çiçeklerim var
Hepsi de birbirinden güzel
Çiçekleri sever misin bilmiyorum
Benim emek verdiğim üzerine titrediğim çiçeklerimi..
Gözyaşlarımla suladiğım toprağını
Ben yalnız kendi çiçeklerimi bilirim
Senin topraklarını tanımıyorum
Çok mu kurak topraklarin çiçeklerimin orada yaşaması için?
Güneşe yabancı mi toprağın bilmem ki
Yağmurları sever mi ?
Tutunur mu çiçeklerim kurak topraklarında ?
Sen kör bir bahçıvan...
Ben aşk bahçesinde yeni yeni açan bir çiçek..
Bilmem sana emanet edebilir miyim düşlerimi
Bir porselen gibi ömrü belki
Senin ellerine bırakabilir miyim kendimi
Ruhunla görebilir misin ki beni ?
Ben mutsuzken sesimi duyabilir misin ?
Dokununca yapraklarima dökmeden sevebilir misin ?
Dikenlerimi etkisiz hale getirebilir miyim sen dokununca ?
Sen bilmiyorsun ..
Bir kadın sevince bir adamı
Savunmasızdir dış dünyaya
Bir kelebek gibi çırpınır durur yaşamak için
Sevdiği adam gidince örter bütün kapılarını
Ve kenarina çiçeklerini koyduğu pencerelerini
Her gün güneşi izler küçük penceresinden
Sonra yağan her su damlası yüreğini en uzaklara götürür..
Gün ağarırken bile çekilmez penceresinden
Perdelerini çekmez öyle
Çocukken uzak seferden dönecek olan babasını beklercesine bekler seni sayarak günleri saatleri
Biraz umutla biraz da ümitsizlikle..
Bir kadını yalnız babası kadar sevdiği adam çocuklar gibi mutlu edebilir unutma
Ve sen sen ol dostum
Kadınlar hiç gitmez sanma
Öyle bir giderler ki rüzgâr gibi bütün hayatından
Giderken ayaklarının altından kalkan anıların tozuyla darmaduman olursun
Aklın durur.
Ve giderken bıraktıkları tozu bile gün gelir arar durursun
Taparcasina sevmek istersin yeniden
Yaşamak istersin ..
Gökyüzündeki yıldızları saymaya başlar sayısını aklında tutamazsın
Bir kadın bir adamın arkasından darmadağın olmaz kolayca
Kadınlar güçlüdür dostum bilmelisin
Yüzüne gülerler gözlerindeki hüznü okuyamazsın
Ne anlatır bilemezsin.
Topuklu ayakkabılari ayağıni sıksa bile hayıflanmaz yoluna devam eder
Dipçik gibi dik durur öyle kolay yıkılmaz bir kadın
Kadın bir anne sefkatiyle sever seni düşlerinde varsan eğer
Ve yer gök yerinden oynasa da vazgeçmez bir kadın seni sevdiyse
Gittiysen bile hep ruhunda bir yerlerde seni çağırır gel diye
Gittiği her yere seni de götürür içinde
Bir kadın ancak ne zaman vazgeçer senden biliyor musun?
Unutulduğunu anlarsa
Gökyüzünde sığabilecek bir yaşam alani bulamazsa ve orada kanat çırpamazsa
Bahçesindeki çiçeklerini günden güne soldurursan
Kadınlar herşeyi hisseder sevgini de sevgisizliğini de
Kadınlar sevdikleri adamlar gidince gitmezler
Sevdiği adam ondan sonsuza dek vazgeçtiyse gider bir kadın
Kadınlar için sonsuzluk bir adamın ruhudur
Ruh giderse herşey gider
Kuşlar için sonsuzluk ise bir gökyüzü
Bir kuş kafeste mutlu olamaz
Kadın ruhu özgürdür
Sevgisizliğe tutsak yaşayamaz
Bambaşka gökler arar o zaman
Sığınmak ister can havliyle ve bütün ruhuyla
Bir kadını sevemeyeceksen onu özgür bırak
Gitsin ..
Ruhunla sevemeyeceksen bahçesindeki çiçekleri
Kör bahçıvan olsan ne olmasan ne ?
Ruhuyla bağlanır insan
Ruhuyla sever
Ruhuyla tapar
Ve giderse birgün sonsuza dek
Ruhuyla gider...
Ve dostum sen sen ol
Seviyorsan bir kadını yaralı bırakma
Sar onu öp yaralarından merhemi ol
Sen dostum ;
Seviyorsan bırakma kadınını
Git en uzaklara da olsa peşinden
En bilinmez diyarlarda da..
Unutma ..
Sen gittiğin zaman değil
Kadın seni beklemekten vazgeçince biter herşey...
Kadın sen gidince değil
Sen uzaktaki seferinden dönmeyince anlar onu hiç sevmediğini...